Αρειος Πάγος: «Παράνομες οι δυσμενείς μεταθέσεις»

Η αλλαγή του τόπου εργασίας εργαζομένου για λόγους εκδικήσεως, αποτελεί καταχρηστική άσκηση του διευθυντικού δικαιώματος του εργοδότη η οποία προσκρούει στα χρηστά ήθη και στην καλή πίστη (άρθρο 281 Αστικού Κώδικα), αποφάνθηκε το Εργατικό Τμήμα του Αρείου Πάγου και δικαίωσε εργαζόμενη στην υπηρεσία φύλαξης αποσκευών του αεροδρομίου "Ελ. Βενιζέλος" στα Σπάτα.
Ειδικότερα, τον Ιούλιο του 2001 τουριστικό γραφείο, το οποίο παράλληλα είχε αναλάβει την υπηρεσία φύλαξης αποσκευών στο "Ελ. Βενιζέλος" και με έδρα το Σύνταγμα και υποκατάστημα στα Σπάτα, προσέλαβε υπάλληλο, κάτοικο Καλυβίων, με σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου για να εργαστεί στον αερολιμένα. Αντικείμενο της εργασίας της υπαλλήλου ήταν να παραλαμβάνει και να ελέγχει τις αποσκευές, να εκδίδει δελτία παραλαβής - παράδοσης κ.λπ. Τον Μάρτιο του 2006 η υπάλληλος ζήτησε να της καταβληθεί το διαχειριστικό επίδομα και να της αναγνωριστεί η
προϋπηρεσία της. Η εργοδότρια εταιρεία δεν ανταποκρίθηκε στο αίτημά της και η υπάλληλος, ένα μήνα μετά, προσέφυγε στην Επιθεώρηση Εργασίας. Ο εκπρόσωπος της εταιρείας αποδεχόμενος τη σχετική συλλογική σύμβαση εργασίας συμφώνησε για την καταβολή του διαχειριστικού επιδόματος και επιφυλάχθηκε ως προς την αναγνώριση της προϋπηρεσίας. Στη συνέχεια η εταιρεία απομάκρυνε την υπάλληλο από το γραφείο φύλαξης των αποσκευών και την τοποθέτησε σε άλλο, απομονωμένο, τμήμα του αεροδρομίου. Η υπάλληλος έστειλε εξώδικο διαμαρτυρία στην εταιρεία για την υπηρεσιακή μεταβολή που δέχθηκε. Πέντε μέρες μετά η εταιρεία κάλεσε εγγράφως την υπάλληλο να αναλάβει εργασία στα κεντρικά γραφεία της στην πλατεία Συντάγματος. Η υπάλληλος απέστειλε με τη σειρά της νέα εξώδικη δήλωση προς την εταιρεία μη αποδεχόμενη τη μετακίνησή της από τα Σπάτα στο Σύνταγμα, ενώ τόνισε ότι θα συνεχίσει να εργάζεται στον τόπο που αναφέρει η ατομική σύμβαση εργασίας της (Σπάτα). Και αυτό γιατί η μετάβαση και επιστροφή από το Σύνταγμα στην κατοικία της στα Καλύβια θα απαιτούσε πολύ χρόνο και σημαντική οικονομική επιβάρυνση.
Το Εφετείο Αθηνών, όπως και ο ’ρειος Πάγος, έκριναν ότι η μεταβολή του τόπου εργασίας συνιστά βλαπτική μεταβολή των όρων της εργασιακής σύμβασης από την πλευρά της εργοδότριας εταιρείας. Και η μεταβολή αυτή - συνεχίζουν οι δικαστές- δεν δικαιολογείται από κάποιο υπηρεσιακό λόγο ή κάποια ιδιαίτερη ανάγκη της επιχείρησης, αλλά έγινε "εκ λόγω εκδικήσεως" των αρμόδιων της εταιρείας στο πρόσωπο της υπαλλήλου, επειδή προσέφυγε στην Επιθεώρηση Εργασίας διεκδικώντας το διαχειριστικό επίδομα και την αναγνώριση της προϋπηρεσίας της.
Ωστόσο, η εταιρεία ισχυρίστηκε ότι αναγκάστηκε να προβεί στη μετακίνηση της υπαλλήλου λόγω της αντισυμβατικής συμπεριφοράς της και της πλημμελούς άσκησης των καθηκόντων της. Όμως, οι ισχυρισμοί αυτοί της εταιρείας δεν αποδείχθηκαν, σημειώνουν οι δικαστές.
Έτσι, όμως, υπογραμμίζεται στη δικαστική απόφαση, η άσκηση του διευθυντικού δικαιώματος της εργοδότριας εταιρείας έγινε κατά προφανή παράβαση των ορίων των άρθρων 281 και 288 του Αστικού Κώδικα (καλή πίστη και χρηστά ήθη) με αποτέλεσμα να επέλθει βλαπτική μεταβολή των όρων της εργασιακής σύμβασης της υπαλλήλου. Παράλληλα, η εταιρεία περιήλθε σε υπερημερία και όφειλε να καταβάλει μισθούς υπερημερίας πέντε μηνών, δηλαδή από την ημέρα που η υπάλληλος δήλωσε ότι δεν δέχεται τη μετάθεσή της στο Σύνταγμα. Οι αρεοπαγίτες με την υπ' αριθμ. 313/2011 απόφασή τους απέρριψαν την αίτηση της εταιρείας που ζητούσε να αναιρεθεί η εφετειακή απόφαση που είχε δικαιώσει την υπάλληλο. Το Εργατικό Τμήμα του Ανωτάτου Δικαστηρίου έκρινε ότι η εφετειακή απόφαση έχει επαρκή, σαφή και χωρίς αντιφάσεις αιτιολογία.